Wpis reklamowy

Deski do kuchni są najczęściej drewniane albo plastikowe. I takich zazwyczaj używamy na co dzień. Są wygodne, praktyczne i ... chyba tyle. Ja takich najczęściej używałam dopóki w moje ręce nie wpadły deski szklane. 

Zalety desek szklanych:

- są praktyczne i higieniczne

- łatwo utrzymać je w czystości

- zapewniają idealną powierzchnię do krojenia wszelkich rodzajów produktów

- nie chłoną zapachów ani bakterii

- są odporne na zarysowania

I jeszcze jedna ważna cecha: są piękne. I wybór takich desek jest ogromny. Można na nich również serwować przeróżne potrawy. Przystawki, deski serów itd. Piękne dopełnienie przyjęć zarówno w domu jak i na świeżym powietrzu. 

Używacie szklanych desek w swoich kuchniach? 

 Okładka książki mnie kupiła, bo uwielbiam takie klimaty. Ten drewniany domek niedaleko lasku i z widokiem na morze skradł moje serce. To jest miejsce, w którym mogłabym żyć. Tak też myślała bohaterka książki. Kasia pochodziła z małej miejscowości, w której wszyscy się znali. Denerwowało ją wścibstwo sąsiadów, to, że każdy o wszystkim wszystko wie. Dusiła się w tej społeczności i miała marzenia. Żeby wyjechać, najlepiej do dużego miasta i być w końcu anonimowa. I marzyła jeszcze o domku nad morzem, chociaż nad morzem nigdy nie była. W końcu nadarzyła się okazja. Po odziedziczeniu dużego spadku po wujku dziewczyna postanawia w końcu powalczyć o siebie, o swoje marzenia. Nie ma rodziny, męża, dzieci to nic nie trzyma jej w jednym miejscu. Pakuje się do trabanta w różowe kwiatki, zamyka swoje sprawy i w końcu jest wolna. Może żyć tak jak jej się podoba. 

Marzenia z rzeczywistością zderzają się boleśnie. Jest domek nad morzem, dziewczyna jest wolna i niezależna, ale czy to jest to, o co Kasi chodziło? Morze nie jest wcale takie fajne, a nawet jest przerażające. Kasia odkrywa coś, o czym ja nigdy bym nie pomyślała. Po prostu boi się morza. Do tej pory nie wiedziałam, że jest coś takiego jak lęk przed morzem, ale poszperałam w internetach i muszę przyznać, że jest coś takiego. Ja morze kocham miłością wielką i nigdy bym nie pomyślała, że można się go bać. A jednak.

Czy Kasia odnajdzie swoje szczęście i miejsce na ziemi? Czy oswoi swój lęk przed morzem? 

Powieść jest bardzo spokojna. Autorka ma dar do opisywania przyrody i tych opisów jest sporo. Natomiast akcja rozwija się sennie i bardzo wolno, co nie wszystkim może się podobać. Przez większość książki Kasia wpatruje się w siebie i zastanawia czego chce od życia. Próbuje znaleźć jakieś zajęcie, pasje czy hobby ale nie wie tak dokładnie czego chce. Chciała morza, ale trochę jej z nim nie wyszło. Co dalej? 

Miejscami książkę czytało mi się bardzo dobrze, opisy przyrody były jak żywe. I to piękne miejsce nad morzem. Ja nie ruszyłabym się z niego na krok! Ale były też takie miejsca w książce, które mnie nużyły i zła byłam na bohaterkę, że jest taka niezdecydowana. 

Podsumowując: książka jest spokojna, ciekawe opisy przyrody. Jednak mi brakowało tego czegoś. Emocji, większej akcji. Dobra lektura do poduszki. Ale jak ktoś potrzebuje większych wrażeń to może się rozczarować.

Dziękuję Wydawnictwu Filia, że mogłam poznać tę historię:)

Jakie jest Wasze wymarzone miejsce na ziemi? Góry, morze czy jezioro? Bo moje wyglądałoby właśnie tak, jak okładka tej książki:)

Pozdrawiam

 Tytuł książki jest bardzo wymowny. I już od razu możemy się domyślić, że tematyka nie będzie lekka. Książka opisuje losy pewnej rodziny w czasie trwania II wojny światowej. Autor spisuje w niej swoje przeżycia oraz piekło wojny. Wojna widziana oczami małego chłopca.

Autor był małym chłopcem, gdy w maju 1940 roku wraz z matką i rodzeństwem deportowano go na sowiecką Syberię. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, zginął jako jedna z tysięcy ofiar zbrodni katyńskiej. Rozdzielenie rodziny i wysiedlenie zapoczątkowało dziesięcioletnią tułaczkę. Skrajnie trudne warunki życia w Kazachstanie, głód, karkołomna ucieczka z ZSRR, śmierć matki, obozy dla uchodźców, rodziny zastępcze – tę drogę, tak jak Autor, przeszło tysiące Polaków.

W pasjonujących wspomnieniach Wiesław Adamczyk oddaje głos ofiarom sowieckiego barbarzyństwa. Bezkompromisowa, przejmująca opowieść jest zapisem utraty dziecięcej niewinności i zmagań z rozpaczą, przez które przechodził mały chłopiec.

W opracowaniach dotyczących II wojny światowej często przemilcza się tę mroczną kartę europejskiej historii, pozostającą w cieniu Holokaustu. Wydarzenia na niej zapisane wciąż jeszcze czekają, by w pełni oddać im historyczną sprawiedliwość

 Wpis reklamowy

Nie wyobrażam sobie nie mieć w kuchni zegara. I myślę, że Wy też tak macie. Zegar w kuchni jest bardzo ważną rzeczą, dlatego musi być i ładny i funkcjonalny. Zegar do kuchni, jaki wybrać?

Wybór zegarów jest ogromny. Ja zawsze zwracam uwagę na takie z motywem kawy albo filiżanki albo z tym i z tym:) Jakieś ciastko również może być. Ja w kuchni mam właśnie taki zegar z motywem kawy. A ostatnio dotarł do mnie zegar, który również może być wykorzystany w kuchni, zegar z kotem. 

Zegar z kotem, z psem, z kawą czy kto co lubi. Każdy znajdzie coś dla siebie, a taki przedmiot może być również ciekawym pomysłem na prezent. Chociażby na Walentynki:)

Ten zegar jednak u nas nie zagości w kuchni tylko w pokoju dziecięcym. Tak moje dzieci zadecydowały, a ja nie mam nic przeciwko. Bo...

jak się można domyślić, zdjęcie nie teraz robione, ale zegar wciąż ten sam:)

Jakie zegary macie w swoich kuchniach? A może planujecie coś nowego?

 "Czy człowiek rodzi się potworem, czy się nim staje?"

W "Ptaszniku" poznaliśmy losy Heinricha Vogela. Tym razem również wracamy do tego bohatera w książce "Kątnik". Heinrich podąża za swoim wrogiem oraz towarzyszem z celi, Miszą, chcąc go dopaść i powstrzymać od zbrodniczych praktyk. Komisarz Iwana Banach idzie w ślad za nim. Razem, w życiu i w pracy stanowią niepowtarzalny duet. Co spotka ich tym razem?

 

 Trzy osoby

Jedno małżeństwo

Jedno morderstwo

Kto z tej trójki wyjdzie cało? 

Bardzom lubię takie thrillery psychologiczne, gdy nic nie jest oczywiste, gdzie każdy jest podejrzany a niepokój nie opuszcza od pierwszej strony. Jeśli lubicie takie klimaty, to ta książka jest dla Was!:)

Autorka od samego początku wprowadza tajemniczy, trochę mroczny klimat. Akcja odgrywa się w pięknym miejscu, a takiego domu to można tylko pozazdrościć. Ja osobiście kocham wodę i taki basen byłby dla mnie spełnieniem marzeń. Ale nie jest dla Rachel. Kobieta boi się wody i kiedy widzi jaką niespodziankę zgotował jej Tom, jest przerażona. Od początku wiemy, że ktoś z trójki bohaterów kłamie, że będzie jakieś morderstwo. Akcja powoli się rozkręca, jednak cały czas czuć, że coś się szykuje. Chloe jest postacią bardzo zagadkową. Okazuje Rachel przyjaźń, jednak na początku nie można jej rozszyfrować, a niektóre zachowania wydają się dziwne, a nawet przerażające. 

Powieść czyta się błyskawicznie i trudno się od niej oderwać. Autorka na pewno nie raz zaskoczy. Zakończenie również może szokować. Jeden minus widzę w tej książce - brak epilogu. Historia po prostu się urywa w najciekawszym momencie. I resztę czytelnik może sobie dopowiedzieć. Nie lubię takich zakończeń i muszę przyznać, że bardzo mi to przeszkadzało. Ale ogólnie ocena na duży plus. Bardzo dobrze spędziłam czas z książką i mogę ją z czystym sumieniem polecić:)

Macie książkę z planach?

Powieść mogłam przeczytać dzięki współpracy z Wydawnictwem Filia

Pozdrawiam

 Najdotkliwszy ból jednej rodziny. Najmroczniejszy sekret drugiej.

"Zbieracze borówek" to historia dwóch rodzin. Opowieść o miłości, stracie, zwykłym codziennym życiu. O porażkach, smutkach i radościach. O wielkiej rodzinnej tajemnicy.